Tajemnice ATARI - ST FORUM

"Twardziele"


    Drogi użytkowniku Atari ST! Jeśli posiadasz podstawową wersję ST - 1040, na pewno czasami spotkałeś się z problemem niewystarczającej - jak na dzisiejsze czasy - konfiguracji sprzętowej Twojej maszynki. Jeśli chcesz, używać większych programów jak np. Calamus, Didot Professional czy TMS Cranach Studio, potrzebujesz powiększenia pamięci, jeśli chcesz aby pracowały szybciej potrzebujesz karty akceleratora, a gdy chcesz ładować i uruchamiać programy szybciej oraz mieć wszystkie najczęściej używane programy pod ręką w ciągu kilku sekund po prostu trzeba Ci twardego dysku. Kupno twardziela odmieni Twoje życie: zapomnisz o przewertowywaniu pudełek z dyskietkami w poszukiwaniu potrzebnego programu lub żonglowaniu czterema dyskietkami w stacji dysków podczas wybierania fontów do Calamusa czy grania np. w STREET FIGHTERA II czy CIVILIZATION. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że praca z twardym dyskiem jest o wiele szybsza, wygodniejsza i bardziej przyjemna. Jedynym mankamentem w naszych realiach jest cena (ponad 5 milionów za kompletny dysk o pojemności około 48 MB).

    Zapewne większość czytelników wie co to jest dysk twardy i "jak się to je", ale dla tych, którzy do dziś trwają w niewiedzy podam parę informacji. Dysk twardy składa się z kilku talerzowych dysków pokrytych specjalną warstwą magnetyczną. Talerze te obracają się dookoła własnej osi ze stałą prędkością ok. 3600 obrotów na minutę (dla porównania dyskietka w stacji dysków obraca się z prędkością ok. 300 obrotów), także wtedy, gdy nie odbywa się transmisja danych. Dane są odczytywane i zapisywane na dyskach przez głowice umieszczone po każdej stronie dysku. Dyski i głowice są zamknięte w szczelnej obudowie, ponieważ głowice zamocowane są bardzo blisko dysków - w odległości zaledwie kilku mikronów, i najdrobniejsze zanieczyszczenie zakłóciłoby pracę, a nawet uszkodziło delikatny mechanizm. Wysoka liczba obrotów w połączeniu z lepszą warstwą nośnika magnetycznego pozwalają na szybszy dostęp do danych, a co za tym idzie zwiększenie prędkości operacji odczytu i zapisu w stosunku do stacji dysków elastycznych.

    W obecnych czasach panuje tendencja do coraz większych pojemności twardych dysków, jest to nie bez znaczenia szczególnie w komputerach PC, gdzie nowsze programy potrzebują wiele megabajtów pamięci (same Windows potrzebują kilkanaście MB), i gdzie potrzeba pojemności dysku conajmniej 80 MB. Przeciętny użytkownik ST może spokojnie zadowolić się dyskiem pojemności rzędu 40 - 50 MB. Jest to wielkość zupełnie wystarczająca do pracy dla muzyka, grafika czy do DTP. Do Atari ST podłączamy normalne dyski do komputerów PC w standarcie SCSY (SMALL COMPUTER SYSTEM INTERFACE. Tutaj niestety występuje pewien problem, który powoduje, że koszty posiadania "twardziela" są większe dla użytkownika ST, niż dla użytkownika PC. Komputery ST nie mają standardowego SCSI, lecz własną odmianę tego interfejsu o nazwie ASCI, i dlatego potrzebny jest adapter do konwersji sygnałów ASCI na prawdziwe SCSI. Gdy mamy adapter SCSI sygnały dyskowego kontrolera są rozpoznawane prawidłowo, aby nasze ST mogło obsługiwać wszystkie operacje odczytu, zapisu, przeszukiwania dysku i przesyłania informacji z powrotem do systemu operacyjnego przez złącze DMA (DIRECT MEMORY ACCESS). Złącze to działa w atarowskim systemie przyspieszonego transferu danych znajdującym zastosowanie przy współpracy właśnie z twardymi dyskami, drukarkami laserowymi itp. Gdy mamy już napęd z kontrolerem, adapter SCSI, zasilacz i kable połączeniowe, czyli cały potrzebny osprzęt, potrzebujemy jeszcze odpowiedniego programu. Np. do dysków twardych dla MEGA STE dołączona jest dyskietka Atari Advanced Hard Disk Utility - zestawem oprogramowania umożliwiającym zainstalowanie drivera, ponieważ bez niego nie jest możliwa współpraca komputera z. dyskiem twardym (uruchamianie systemu z "twardziela"), a także formatowanie, podział dysku na kilka mniejszych dysków logicznych (partycji) w celu łatwiejszego operowania danymi, badanie struktury dysku itp. W związku z różnicami w konstrukcji napędów dysków twardych występują wśród nich duże różnice szybkości. Szybkość dysku mierzona jest dwoma parametrami: średnim czasem dostępu mierzonym w milisekundach (Average Access Time), czyli jak szybko głowica wędruje z jednego miejsca na dysku na drugie oraz prędkością transmisji (Data Transfer Rate), czyli ilością kilobajtów danych przesłanych na sekundę. Przy zakupie twardziela pamiętaj że technika komputerowa idzie bardzo szybko naprzód i to, co dziś jest wystarczające może być za małe jutro, tak więc jeśli tylko zawartość kieszeni pozwala, staraj się kupić dysk o jak największej pojemności i jak najszybszy.


Paweł Zgoda



Powrót na start | Powrót do spisu treści | Powrót na stronę główną

Pixel 2002